حکـــــــــــــــــــــــــــمــــــــــــــــــــــــــت

لطف امامان به شیعیان واقعی

امام هفتم _{علیه السلام} چهل درهم پول آوردند به این شخص دادند و فرمودند: سلام مرا به این پیرزن شهیده برسان و این پول­ها را به این شهیده بده. بهش بگو بیست و چهار درهمش را نگه دارد، شانزده درهمش را خرج کند. نوزده روز بعد از وقتی که شما به نیشابور رسیدید از دنیا خواهد رفت. بیست و چهار درهم را خرج کفن و دفن و مراسم فوتش کنید. حضرت پارچه‌ای را آوردند و فرمودند: این پارچه از کفن‌های خود من است. این را به این پیرزن بده بگو قدر این کفن را بداند. این کفن از پنبه‌ها و زراعت مزرعه مادرمان فاطمه زهرا درست شده، خواهرم حلیمه خاتون این­ها را بافنده و تبدیل به پارچه کرده است. بگو من به نیشابور خواهم آمد و بر بدن این خانم نماز خواهم خواند.

شرکت امام در تشییع جنازه پیررزن

ابو جعفر می‌گوید من به نیشابور برگشتم دیدم آن­هایی که حضرت اموالشان را برگرداندند اینها هفت امامی شدند و دنبال عبدالله بن صادق رفتند. چون کسی که امامت را قبول نکند هیچ چیزش قبول نیست. مالش هم قبول نمی‌شود و تنها کسی که بر اعتقاد موسی بن جعفر باقی مانده همان شهیده خانم است. خدمت ایشان رفتم و سلام امام هفتم را ابلاغ کردم و کفنی که حضرت فرستاده بودند به ایشان دادم و گفتم حضرت فرمودند: قدر این کفن را بدان این خصوصیات را دارد. بعد گفتم نوزده روز دیگر شما از دنیا می‌روی و امام می‌آید بر بدن شما نماز می‌خواند. امام هفتم فرمودند: وقتی من آمدم افشا نکنید من می‌خواهم ناشناخته بیایم. ابو جعفر می‌گوید: من روزشماری می‌کردم نوزده روز گذشت این خانم از دنیا رفت خانم را غسل دادیم و با کفنی که آقا داده بودند کفن کردیم. یک وقت دیدم آقایی از بیابان می‌آید. نزدیک که آمد دیدم آقا موسی بن جعفر _{علیه السلام} به صورت یک انسان معمولی آمده­اند. حضرت پیاده شدند و بر بدن این مرید خالصشان نماز خواندند و بعد از نماز قبل از دفن مقداری از تربت قبر جدشان امام حسین _{علیه السلام} را همراه کفن این خانم قرار دادند.

چون در لحدم نکیر و منکر دیدند               یک یک همه اعضای مرا بوییدند

 دیـدند ز من بوی حـسین می‌آید                از آمـدن خـویش خجل گردیدند

سفارش امام هفتم_{علیه السلام} به تقوای الهی  

بعد از دفن من رفتم با آقا خداحافظی کنم. آقا فرمودند: «قُلْ لَهُمْ إِنِّی وَ مَنْ یجْرِی مَجْرَای مِنَ الْأَئِمَّةِ لَا بُدَّ لَنَا مِنْ حُضُورِ جَنَائِزِکُمْ فِی أَی بَلَدٍ کُنْتُمْ فَاتَّقُوا اللَّهَ فِی أَنْفُسِکُمْ»[5]. فلانی این مخصوص این خانم نیست ما با کسی قوم و خویش نیستیم. من و امام­های بعد از من بر خودمان واجب می‌دانیم در تشیع جنازه دوستمان شرکت کنیم در هر شهر  و محلی می‌خواهد باشد. شما سعی کنید در زندگیتان با تقوی باشید و از خدا بترسید. دوست واقعی باشید. به خدا قسم ما به شما از خودتان مهربانتریم.

حدیثی از امام هفتم_{علیه السلام}

امام هفتم _{علیه السلام} فرمودند: ما سه چیز را از خالص‌ترین اموالمان جدا می‌کنیم؛ مهریه خانم‌ها، کفنمان، احرام حجمان. خانمی که یک عمر در خانه‌ات خدمت کرده، و زینت و شریک زندگیت است مهریه­اش را (از مال مخلوط به حرام، غل و غش، زمینی که بی‌ارزش است، پولی که بی‌ارزش است قرار نده.) از بهترین اموالت بده.

* ذکر مصیبت

حضرت زینب کبری_{علیهاالسلام}

در کتاب سحاب رحمت آمده عالمی خدمت آقا امام زمان _{عجل الله فرجه} شرفیاب شد و به آقا گفت: من شنیدم شما برای مصائب جدتان خیلی گریانید. می‌خواهم ببینم کدام مصیبت شما را خیلی ناراحت کرده است؟ مصائب عمویتان حضرت ابوالفضل؟ حضرت فرمودند: اگر حضرت ابوالفضل هم بود برای آن مصیبت گریه می‌کرد. پرسیدم برای مصائب عموی دیگرتان حضرت علی اصغر؟ فرمودند: از آن مصیبت هم بالاتر است. پرسیدم برای مصیبت حضرت علی اکبر؟ فرمودند: اگر عمویم علی اکبر هم بود برای آن مصیبت گریه می‌کرد. پرسیدم برای مصیبت امام حسین جد عزیزتان؟ فرمودند: اگر جدم امام حسین هم بود برای آن مصیبت گریه می‌کرد. گفتم: آقا کدام مصیبت است؟ دیدم حال آقا منقلب شد. فرمودند: برای مصائب عمه‌ام زینب کبری. امان از دل زینب که خون شد دل زینب.

      در دعای ندبه می­خوانیم «و لمثلهم فلتذرف الدموع و لیصرخ الصارخون و یضج الضاجون و یعج العاجون»[6]. ندبه یعنی ناله، ناله کردن، گریه کردن، فریاد آدم مصیبت زده. آدم باید برای این خانواده ضجه بزند، ناله بکند، فریاد بزند و گریه کند.