حکـــــــــــــــــــــــــــمــــــــــــــــــــــــــت

دعای روز بیست و ششم؛ نشانه آمرزش خدا چیست؟ 
 اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً، وذَنْبی فیهِ مَغْفوراً، وعَملی فیهِ مَقْبولاً، وعَیْبی فیهِ مَسْتوراً، یا أسْمَعِ السّامعین. 
خدایا کوشش مرا در این ماه مورد سپاس قرار ده، وگناهانم را در آن بیامرز، و عملم را بپذیر، و عیبم را پوشیده دار، ای شنواترین شنونده ها.

در دعای روز بیست و ششم ماه مبارک رمضان چهار محور مطرح شده است:

1.       مورد سپاس قرار گرفتن تلاشها؛

2.       آمرزش گناهان؛

3.       پذیرش اعمال؛

4.       پوشیده ماندن عیب ها.

مورد سپاس قرار گرفتن تلاشها

در فراز اول این دعا از خداوند می خواهیم: «اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً » خدایا! کوشش مرا در این ماه مورد سپاس قرار ده.

خداوند در قرآن کریم می فرماید:« وَ أَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‏»[1]

و اینکه براى انسان بهره‏اى جز سعى و کوشش او نیست. 

تلاش وکوشش انسان بر دو دسته است: یا مشکور، ویا غیر مشکور؛ تلاش غیر مشکور تلاشی است که به نتیجه مطلوب نمی رسد، ومورد پذیرش وسپاس واقع نمی گردد. واین نمونه بسیار دارد، در دنیا گاه زحمات بسیاری کشیده می شود اما به بار نمی نشیند؛ گاهی این تلاش در راستای بهره وری در آخرت است، سرمایه وزمان را برای آن صرف کرده است، ولی چون خالص نبوده واز انگیزه ونیت خوبی برخوردار نبوده مورد سپاس الهی قرار نمی گیرد.

ره توشه سعی مشکور را باید از دنیا به آخرت فرستاد. خداوند می فرماید:«وَ ابْتَغِ فیما آتاکَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصیبَکَ مِنَ الدُّنْیا وَ أَحْسِنْ کَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِی الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُفْسِدین‏»[2]

و درآنچه خدا به تو داده، سراى آخرت را بطلب؛ و بهره‏ات را از دنیا فراموش مکن؛ و همان‏گونه که خدا به تو نیکى کرده نیکى کن؛ و هرگز در زمین در جستجوى فساد مباش، که خدا مفسدان را دوست ندارد!

آمرزش گناهان

در فراز دوم دعا از خداوند می خواهیم:« وذَنْبی فیهِ مَغْفوراً» گناهانم را در آن آمرزیده قرار ده.

آنچه از انسان صادر می شود کوتاهی وگناه وسرکشی است، اما از خدای بزرگ توقع دارد که مورد عفو و آمرزش قرار گیرد. زیرا خداوند بخشنده و بسیار آمرزنده است؛ او نه تنها غافر، بلکه غفور است. خداوند می فرماید: « قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیم‏»[3]

بگو: «اى بندگان من- که بر خویشتن زیاده‏روى روا داشته‏اید- از رحمت خدا نومید مشوید، که خدا همه گناهان را مى‏آمرزد، او خود بسیار آمرزنده ومهربان است.

امید به آمرزش به انسان جان می دهد. حالت انسان باید ما بین خوف(ترس) و رجاء(امید) باشد. اگر ترس انسان بیشتر شود حالت یأس و نا امیدی به او دست می دهد که خود گناهی بس بزرگ وبلکه بزرگترین گناه است، اگر رجاء وامیدواری بیشتر شود انسان مغرور می شود وبه اصلاح خویش نمی پردازد. آنچه صحیح است قرار گیری در خط میانه است،  نه امید بیش از حد، ونه ترس بسیار.

در رحمت الهی به روی همه گشاده است، هرکس به راحتی می تواند با خدای خود خلوت کند واقرار به گناه وقصور وتقصیر کند، ولازم نیست پیش کسی رود واعتراف به گناه نماید، مسیحیان برای توبه از گناه خویش پیش کشیش می روند و با اعتراف به گناه خود و دادن مقداری پول مورد بخشش قرار می گیرند. اما در اسلام چنین چیزی وجود ندارد، بلکه این توبه و استغفار باید بین بنده گناه کار وخدای آمرزنده باشد.

سفارش زیادی بر استغفار وآمرزش خواهی شده است، باید بدانیم که انسانی که آمرزش بخواهد و استغفار کند یعنی چتر رحمت خدا بر سر وی سایه افکنده است.

امام صادق(ع)می فرماید:« هرکسی هنگام خواب صد مرتبه استغفار کند خدا گناهان او را می ریزد»[4]

امام جواد(ع)می فرماید:« سوره انا انزلناه را زیاد بخوانید و با استغفار لبان خود را تر کنید.»[5]

وامام باقر(ع)سفارش به انجام هفتاد مرتبه استغفار پس از نماز صبح نمودند[6].

رسول اکرم6 در هر مجلسی که می نشستند حداقل 25 مرتبه استغفار می کردند و بعد از جای خود بر می خاستند[7].

در روایات ما آمده است: کسی که از گناهان خویش توبه می کند مانند کسی است که هیچ گناهی را انجام نداده است[8].

آمرزش طلبی باید جدی باشد، در روایات کسی که پیوسته توبه می کند اما باز به سوی گناه باز می گردد؛ مانند شخص مسخره کننده دانسته شده است.

باید زبان هایمان را به استغفار عادت دهیم این نشانه آن است که می خواهیم مورد امرزش و بخشش خدا قرار بگیریم.

بعضی وقتها وبرخی زمان ها، بودن انسان در جاهای خاص خود زمینه پذیرش آمرزش است، مرحوم آقای حاج شیخ احمد کافی خراسانی (خطیب معروف) نقل کرده است: یک شب جمعه در حرم امام حسین(ع)با عده ای مشغول خواندن دعای کمیل بودیم که خطاب به خداوند عرضه داشتم: خدا! چرا ما را نمی آمرزی؟ علامه امینی (صاحب الغدیر) همان جا من را مورد خطاب قرار داد و گفت:« چه می گویی آقای کافی؟ شب جمعه وحرم امام حسین(ع)و دعای کمیل همه نشانه های آمرزش خدا است.»

در حقوق مردم باید بدانیم کار با آمرزش طلبی تمام نمی شود، بلکه باید حقوق وطلب مردم را به آنان بازگرداند، وجبران کرد، مگر جایی که امکان ندارد، مثلا ممکن است کسی غیبت فردی را کرده است؛ اما الان به وی دسترسی ندارد تا از او حلیت طلبد، ویا آنکه او از دنیا رفته است، چاره کار طلب استغفار برای اوست، و این کفاره گناه او به حساب می آید.

پذیرش اعمال

در فراز سوم دعا می خوانیم:«  وعَملی فیهِ مَقْبولاً» و عملم را در آن بپذیر.

آنچه در انجام اعمال وکارها مهم است آن است که صالح وشایسته باشد، تا مورد قبول خداوند قرار گیرد؛ خداوند نگاه به آمار کار ما نمی کند، بلکه کیفیت وانگیزه کار مهم است.

مثلا در رابطه با عبادات، کسی که می خواهد کاری را انجام دهد باید آن کار ریشه و اساس داشته باشد ومن درآوردی نباشد، در نتیجه ما یک سنت داریم که کاری درست وبرگرفته از دین ودارای ثواب است، و یک بدعت که نوآوری در دین وکاری نادرست وموجب عقاب است. ما در مسائل عبادی نمی توانیم کم و زیاد کنیم. رسول خدا6 می فرماید: « کاری کم که درست وبر طبق سنت باشد بهتر است از کار بزرگی که همراه با بدعت باشد.»[9]

همچنین عمل باید خالص ودارای نیت خوب وانگیزه خدایی داشته باشد تا مورد پذیرش قرار بگیرد. امام صادق(ع)می فرماید:« اگر مردم می دیدند اعمالی را که از آسمان باز گردانده می شود می گفتند خداوند هیچ عملی را از ما قبول نمی کند.»[10]

نیت مؤمن از عملش بهتر است چرا که نیت امری درونی است و بروز و ظهور ندارد و خالص است.

ایمان دو بال قول و عمل دارد و هرکدام بدون دیگری فایده ندارد . رسول خدا6 می فرماید: «ایمان: اقرار زبانی؛ شناخت قلبی؛ وعمل با اعضای بدن است.»[11]

از امام صادق (ع)روایت شده است: «شنیدم مردم مردی را به بزرگى یاد میکنند و وصفش مینمایند! مایل دیدار او شدم، به نحوى که مرا نشناسد، تا مقدار و منزلتش را ببینم. با این‏حساب، او را در جایی دیدم که گروهى از مردم گردش حلقه زده‏اند. پنهان و مخفى از آنها ایستادم. نگاه میکردم. همواره با مکر و حیله با آنها رفتار مینمود! تا اینکه؛ راهى مخالف راه دیگران، پیش گرفت! و از آنان، جدا شد و به راه قبلى برنگشت. و مردم، بدنبال حوائج خود پراکنده شدند. و من، در پى‏اش راه افتادم. چیزى نگذشت که به نانوائى، گذر نمود و غافلگیرش کرد! و از دکّانش دو قرص نان، دزدید!. از او، در شگفت آمدم! سپس با خود گفتم؛ شاید با همدیگر، حساب و معامله‏اى دارند. آنگاه؛ بعد از این جریان، به صاحب انارى گذر نمود، و پیوسته مراقب بود، تا غافلگیرش کرد! و از پیش او، دو انار برداشت! سپس او را دنبال کردم، تا به بیمارى رسید، و دو قرص نان و دو انار را پیش او نهاد و رفت. دنبالش کردم. تا اینکه مستقر شد. به او گفتم: اى بنده خدا! حقیقت اینست که؛ تعریف و خوبى تو را شنیدم و دیدار تو را مایل شدم! امّا از تو چیزى دیدم که؛ فکر و ذهنم را مشغول ساخت. آن را از تو می پرسم تا خاطرم آسوده شود...گفت: چیست؟ گفتم: دیدم به نانوائى، گذر نمودى و از او، دو قرص نان دزدیدى! آنگاه به صاحب انارى مرور کردى و از او دو انار دزدیدى!. گفت: فرمایش خداى عزّ و جلّ «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزى‏ إِلَّا مِثْلَها»  همانا من؛ وقتى که دو قرص نان، دزدیدم، دو [سیّئه‏] بود. و زمانى که؛ دو انار دزدیدم، دو [سیّئه‏]. این (روی هم) چهار [سیّئه‏]. و چون، هر یک از آنها را صدقه دادم، چهل [حسنه‏] شد! و از چهل حسنه، در إزاء چهار سیّئه، چهار حسنه، کم کن! سى‏ و شش‏ حسنه، باقى ماند!.

گفتم: مادرت بعزایت بنشیند! تو، به کتاب خدا، جاهلى! آیا؛ گفتار خدا را نشنیدى که فرمود: «إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ‏»  یقینا تو؛ وقتى که دو قرص نان دزدیدى، دو سیّئه بود، و چون؛ دو انار دزدیدى دو سیّئه!. چون؛ بدون اجازه صاحبشان به غیر صاحبشان دادى، جز این نیست که؛ چهار سیّئه به چهار سیّئه افزودى! و چهل حسنه به چهار سیّئه نیفزودى! پس؛ شروع کرد به نگاه کردن من! که رهایش کردم و برگشتم!.»[12]

کسانی که از مسیر اهل بیت ? جدا می شوند به خاطر کج فهمی ها و نادانی ها به روز سیاه می افتند، و با نادانی خود ضربه بزرگی به اسلام می زنند، وامروز مسلمانان گرفتار جهالت وضلالت ولجاجت گروهی .یک ضربت شمشیر امام علی(ع)در جنگ خندق از عبادت ثقلین(جن و انس) برتر است[13] چرا که خالص ترین اعمال است همان گونه که مولوی می گوید:

از علی آموز اخلاص عمل***شیر حق را دان منزه از دغل

بنابراین کاری که انسان انجام می دهد باید از نیت خالص برخوردار باشد تا مورد پذیرش قرار گیرد، وآنچه مهم است کار بیشتر انجام دادن نیست؛ بلکه درست انجام دادن کار است. 

خداوند در قرآن کریم می فرماید: « لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً »[14] ‏تا شما را بیازماید که کدامیک عملتان بهتر است.

پوشیده ماندن عیب ها.

در فراز آخر دعا می خوانیم:« وعَیْبی فیهِ مَسْتوراً» و عیبم را پوشیده دار.

درباره عیب ظاهری و رفتاری در گذشته مفصل بحث شده بود. در اینجا مقصود آن است که عیب باطنی ورفتاری مرا بپوشان تا آبروی من حفظ شود، و همچنان این پوشش و ستر بر آن افتاده باشد.

در پایان می گوییم: « یا أسْمَعِ السّامعین» ای شنواترین شنونده ها.

حجت‌الاسلام محمد امین پورامینی-نمی از یم رمضان



--------------------------------------------------------------------------------

[1]. النجم:39.

[2]. سوره قصص، آیه 77.

[3]. سوره زمر آیه 53.

[4]. ثواب الأعمال، ص164 (من استغفر الله مائة مرة حین ینام بات وقد تحاتت الذنوب کلها عنه کما تتحات الورق من الشجر ویصبح ولیس علیه ذنب).

[5]. ثواب الأعمال، ص164 (إسماعیل بن سهل قال کتبت إلى أبی جعفر ? شیئا إذا أنا قلته کنت معکم فی الدنیا والآخرة، قال فکتب بخط أعرفه: أکثر من تلاوة إنا أنزلناه، ورطب شفتیک بالاستغفار).

[6]. الخصال، ص 581.

[7]. الکافی، ج 2، ص 504 (عن أبی عبد الله ? أن رسول الله 6 کان لا یقوم من مجلس وإن خف حتى یستغفر الله عز وجل خمسا وعشرین مرة).

[8]. الکافی، ج 2، ص 435 (امام باقر ?: التائب من الذنب کمن لا ذنب له، والمقیم على الذنب وهو مستغفر منه کالمستهزئ). 

[9]. من لا یحضره الفقیه،ج 2، ص 137 (قلیل فی سنة خیر من کثیر فی بدعة).

[10]. المحاسن، ج1، ص132 (لو کشف الغطاء عن الناس فنظروا إلى وصل ما بین الله و بین المؤمن خضعت للمؤمن رقابهم ، وتسهلت له أمورهم ، ولانت طاعتهم ، ولو نظروا إلى مردود الأعمال من السماء لقالوا : ما یقبل الله من أحد عملا).

[11]. الخصال، ص 178 (الایمان معرفة بالقلب وإقرار باللسان وعمل بالأرکان).

[12]. التفسیر المنسوب الى الامام الحسن العسکری?، ص44، ح20؛ الامام جعفر الصادق? رمز الحضارة الاسلامیة، ص203.

[13]. الصحیح من سیرة النبی الاعظم6، ج9، ص16.

[14]. هود:7.


اخبار ماه رمضان    شماره خبر: 346824       03:55 - 1393/05/02