- مباهله از ماده «بهل» به معناى لعنت و نفرین کردن است و مباهله از باب مفاعله، به لعنت و نفرین کردن دو نفر یا دو گروه بر ضدّ یکدیگر و پافشارى بر نفرین گفته مى شود.
[6]-فَمَن حاجَّکَ فیهِ مِن بَعدِ ما جاءَکَ مِنَ العِلمِ فَقُل تَعالَوا نَدعُ اَبناءَنا واَبناءَکُم ونِساءَنا ونِساءَکُم واَنفُسَنا واَنفُسَکُم ثُمَّ نَبتَهِل فَنَجعَل لَعنَتَ اللّهِ عَلَى الکـذِبین ؛ هر گاه بعد از علم و دانشى که به تو رسیده، (باز) کسانى در باره مسیح با تو به ستیز برخیزند، بگو: «بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما نیز فرزندان خود را؛ ما زنان خود را دعوت نماییم شما نیز زنان خود را؛ ما از نفوس خود (و کسى که همچون جان ماست) شما نیز از نفوس خود؛ آنگاه مباهله (و نفرین) کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.» (سوره آل عمران، آیه 61).
[7]- بیشتر منابع روز انجام مباهله را روز 24 ذى حجه گفته اند اما در مورد سال مباهله اختلاف وجود دارد و آن را در سال سوم، هشتم، نهم و دهم هجرت آورده اند که به دلایلى از جمله زمان گرفتن جزیه از اهل نجران که سال نهم بوده است و نیز سال نهم را سال وفود مى دانند به نظر مى رسد سال نهم درست تر باشد؛ براى زمان و چگونگى مباهله، ر.ک: ابن هشام، السیرة النبویه، ج 2، صص 232 ـ 233؛ که متأسفانه ابن هشام به جزئیات ماجرا اشاره نکرده است؛ بیهقى، دلائل النبوه، ج 5، صص 382 ـ 393؛ .
[8]- نسفى، تفسیر، ج 1، ص 157 ـ 158؛ فخر رازى، تفسیر الکبیر، ج 8، ص 85؛ بیضاوى، تفسیر، ج 2، ص 47.
[9]- گر چه برخى گفته اند اگر «نساءنا» در کنار «رجالنا» بود به معنى همسران بود اما چون در کنار «ابناءنا» آمده به معنى دختران است اما به هر حال حتى اگر چنین باشد، از فضیلت حضرت فاطمه(س) چیزى نمى کاهد.
[10]- سوره انفال، آیه 41.
[11]-وءاتِ ذَا القُربى حَقَّهُ والمِسکینَ وابنَ السَّبیلِ ولا تُبَذِّر تَبذیرا ؛ و حق خویشاوندان را بپرداز و (همچنین حق) مستمند و وامانده در راه را؛ و هرگز اسراف و تبذیر مکن (سوره اسراء، آیه 26).
[12]- حسکانى، شواهد التنزیل، ج 1، ص 440؛ خوارزمى، مقتل الحسین، ص 107؛ سیوطى، الدرالمنثور، ج 4، ص 177.
[13]-والَّذینَ تَبَوَّءُو الدّارَ والایمـنَ مِن قَبلِهِم یُحِبّونَ مَن هاجَرَ اِلَیهِم ولا یَجِدونَ فى صُدورِهِم حاجَةً مِمّا اوتوا ویُؤثِرونَ عَلى اَنفُسِهِم ولَو کانَ بِهِم خَصاصَةٌ ومَن یوقَ شُحَّ نَفسِهِ فَاُولئِکَ هُمُ المُفلِحون ؛ و براى (نیازمندان از) کسانى است که در این سرا (سرزمین مدینه) و در سراى ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانى را که به سویشان هجرت کنند دوست مى دارند، و در دل خود نیازى به آن چه به مهاجران داده شده احساس نمى کنند و آن ها را بر خود مقدم مى دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند؛ و کسانى که از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده اند رستگارانند (سوره حشر، آیه 9).
[14]- حسکانى، شواهد التنزیل، ج 2، ص 331.
[15]-ولَسَوفَ یُعطیکَ رَبُّکَ فَتَرضى ؛ و به زودى پروردگارت آن قدر به تو عطا خواهد کرد که راضى شوى (سوره ضحى، آیه 5).
[16]- حسکانى، شواهد التنزیل، ج 2، ص 445؛ و با اندکى تغییر، ر.ک: سیوطى، الدرالمنثور، ج 6، ص 361؛ شوکانى، فتح القدیر، ج 5، ص 460.
