حکـــــــــــــــــــــــــــمــــــــــــــــــــــــــت

قرآن و محبت اهل بیت صلوات الله  همگان گفتند: ما از مردم مزدى نمى‏خواهیم، تنها اجر ما بر خداست‏   قرآن سخن پیامبران گذشته را که نقل مى‏کند مى‏گوید:« همگان گفتند: ما از مردم مزدى نمى‏خواهیم، تنها اجر ما بر خداست‏» .اما به پیغمبر خاتم وحی مى‏شود:
«قل لا اسالکم علیه اجرا الا المودة فى القربى».   «بگو از شما مزدى را درخواست نمى‏کنم مگر دوستى خویشاوندان نزدیکم».
اینجا جاى سؤال است که چرا سایر پیامبران هیچ اجرى را مطالبه نکردند و نبى اکرم(ص) براى رسالتشان مطالبه مزد فرمودند؛ دوستى خویشاوندان نزدیکشان را به عنوان پاداش رسالت به مردم امر فرمودند.«بگو مزدى را که درخواست کردم چیزى است که سودش عاید خود شماست.مزد من جز بر خدا نیست».
یعنى آنچه را من به عنوان مزد خواستم عاید شما مى‏گردد نه عاید من. این دوستى کمندى است ‏براى تکامل و اصلاح خودتان. این اسمش مزد است و الا در حقیقت‏ خیر دیگرى است که به شما پیشنهاد مى‏کنم، از این نظر که اهل البیت(ع) و خویشان پیغمبر(ص) مردمى هستند که گرد آلودگى نروند و دامنى پاک و پاکیزه دارند (حجور طابت و طهرت)، محبت و شیفتگى ایشان جز اطاعت از حق و پیروى از فضایل نتیجه‏اى نبخشد و دوستى ایشان است که همچون اکسیر، قلب ماهیت مى‏کند و کامل ساز است.
مراد از «قربى‏» هر که باشند مسلما از برجسته‏ترین مصادیق آن على علیه السلام هستند. فخر رازى مى‏گوید:
«زمخشرى»در کشاف روایت کرده: «چون این آیه نازل گشت، گفتند: یا رسول الله! خویشاوندانى که بر ما محبتشان واجب است کیانند؟ فرمودند: على(ع) و فاطمه(س) و پسران ایشان».
از این روایت ثابت مى‏گردد که این چهار نفر قرباى‏ پیغمبر(ص) هستند و بایست از احترام و دوستى مردم برخوردار باشند، و بر این مطلب از چند جهت مى‏توان استدلال کرد:

قرآن خود به این سؤال جواب مى‏دهد:
«قل ما سالتکم من اجر فهو لکم ان اجرى الا على الله».