حکـــــــــــــــــــــــــــمــــــــــــــــــــــــــت

در نگاه به قلّه­های رفیع ایمان و شجاعت و وفا، چشم ما به وارسته مردی بزرگ و بی‏­بدیل می‏افتد، به نام عبّاس فرزند رشید امیرالمؤمنین علی(ع) که در فضل و کمال و فتوّت و رادمردی، الگویی برجسته است. در اخلاص و استقامت و پایمردی، نمونه است و در هر خصلت نیک و صفت ارزشمندی، که کرامت یک انسان به آن بسته است، سرمشق است. ما پیوسته دین­باوری و حق­جویی و باطل­ستیزی و جانبازی را از او آموخته‏ایم و نسل الله‏اکبرِ امروز، وامدار مکتب جهاد و شهادتی است که اباالفضل(ع) در آن مکتب، علمدار است و همچون خورشید، درخشان اینک، گرچه از صحنه‏های آن همه ایثار و دلاوری و وفا که در عاشورا اتّفاق افتاد و آینه‏ای فضیلت­نما پیش چشم جهانیان نهاد، بیش از هزاروسیصد سال می­گذرد، امّا تاریخ، روشن از کرامت­های عباس ابن علی(ع) است و نام ‏او با وفا، ادب، ایثار و جانبازی همراه است و گذشتِ این همه سال، کمترین غباری بر سیمای فتوّتی، که در رفتار آن حضرت جلوه‌گر شد، ننشانده است. 

عاشورا روز پُرشکوه و الهام­بخش و پُرحماسه‏ای بود که انسان­هایی والا و روح‏هایی بزرگ و اراده‏هایی عظیم، عظمت و والایی خود را به جهانیان نشان دادند و تاریخ از فداکاری عاشورائیان، روح و جان گرفت و زمان با نبض کربلائیانِ قهرمان و حماسه­آفرین، تپید. کربلا مکتبی شد آموزنده و سازنده، که فارغ­التحصیلان آن، در رشت? ایمان و اخلاص و تعهّد و جهاد، مدرک و مدال گرفتند و... عباس از زبده‏ترین معرفت­آموختگان آن دانشگاه بود.هنوز هم این مکتبِ عالی باز است و دانشجو می‏پذیرد و یکی از استادان این دوره‏های آموزشِ وفا و مراحلِ کسبِ معرفت، علمدار کربلاست، ایستاده بر بلندای عشق و شهامت، که با دستان بریده‏اش معبرِ آزادگی را می­گشاید و راه نور را نشان می‏دهد و این حقایق، همه در نام عبّاس(ع) نهفته است و همراه با این نام، عطر یک «فرهنگ» به مشام جان می‏رسد.ما برای رسیدن به سرچشمة یقین و کوثر ایمان، نیازمند راهنمائیم. جانمان تشنه است و دل­هایمان مشتاق. اولیای دین و سرمشق­های پاکی و فضیلت می‏توانند راه را نشانمان دهند و از زمزم گوارایی که در اختیارشان است، سیرابمان سازند.اگر در امتداد «اسوه‏ها» به عبّاس ابن علی(ع) می‏رسیم، برای روشنی چراغی است که پیش پای انسان‏ها افروخته است و از آن دوردست­ها ما را به این راه فرا می‏خواند. او الگو و سرمشق است، نه تنها در شجاعت و رزم­آوری، بلکه در ایمان و معنویت هم؛ نه فقط در مقاومت و استواری، در عبادت و شب­زنده­داری هم؛ نه تنها در روحیة سلحشوری و حماسه، که در اخلاص و آگاهی و معرفت و وفا هم.آنچه می‏خوانید گوشه‏ای از شخصیت حضرت اباالفضل(ع) را ترسیم می‏کند، باشد که نام و یاد و زندگی­نامة آن شهید بزرگ و سردار رشید، چراغ یقین و شعلة ایمان را در ذهن و زندگی‏مان روشن سازد.سال­ها از شهادت جانگداز دختر پیامبر، حضرت زهرا(س) می­گذشت. برای خاندان پیامبر(ص)، سرنوشتی شگفت رقم زده شده بود. بنی­هاشم، در اوج عزّت و بزرگواری، مظلومانه می‏زیستند. وقتی علی(ع) به فکر گرفتن همسر دیگری بود، عاشورا در برابر دیدگانش بود. برادرش عقیل را  که در علم نسب‏شناسی وارد بود و قبایل و تیره‏های گوناگون و خصلت­ها و خصوصیت­های اخلاقی و روحی آنان را خوب می‏شناخت، طلبید. از عقیل خواست که: «برایم همسری پیدا کن شایسته و از قبیله‏ای که اجدادش از شجاعان و دلیرمردان باشند تا بانویی این چنین، برایم فرزندی آورد شجاع و تکسوار و رشید.»پس از مدّتی، عقیل زنی از طایفة کلاب را خدمت امیرالمؤمنین(ع) معرفی کرد که آن ویژگی­ها را داشت. نامش «فاطمه»، دختر حزام ابن خالد بود و نیاکانش همه از دلیرمردان بودند. از طرف مادر نیز دارای نجابت خانوادگی و اصالت و عظمت بود. او را فاطمة کلابیه می­گفتند و بعدها به «امّ‏البنین» شهرت یافت، یعنی مادرِ پسران؛ چهار پسری که به‏ دنیا آورد و عبّاس(ع) یکی از آنان بود.عقیل برای خواستگاری او نزد پدرش رفت. وی از این موضوع استقبال کرد و با کمال افتخار، پاسخ آری گفت. حضرت علی(ع) با آن زن شریف ازدواج کرد. فاطمة کلابیه سراسر نجابت و پاکی و خلوص بود. در آغاز ازدواج، وقتی وارد خانة علی(ع) شد، حسن و حسین بیمار بودند. او آنان را پرستاری کرد و ملاطفت بسیار به آنان نشان داد.گویند وقتی او را فاطمه صدا کردند گفت: «مرا فاطمه خطاب نکنید تا یاد غم­های مادرتان فاطمه زنده نشود، مرا خادم خود بدانید.»ثمرة ازدواج حضرت علی(ع) با او، چهار پسر رشید بود به نام­های: عبّاس، عبدالله، جعفر و عثمان، که هر چهار تن سال­ها بعد در حادثة کربلا به شهادت رسیدند. عباس، قهرمانی که در این فرصت از او و خوبی‏ها و فضیلت­هایش سخن می­گوییم، نخستین ثمرة این ازدواج پُر برکت و بزرگ­ترین پسر امّ البنین بود.ایمان والای امّ البنین و محبّتش به فرزندان رسول خدا(ص) چنان بود که آنان را بیشتر از فرزندان خود، دوست می‏داشت. وقتی حادثة کربلا پیش آمد، پیگیر خبرهایی بود که از کوفه و کربلا می‏رسید. هرکس خبر از شهادت فرزندانش می‏داد، او ابتدا از حال حسین(ع) جویا می‏شد و برایش مهم­تر بود.عبّاس ابن علی(ع) فرزند چنین بانوی حق­شناس و بامعرفتی بود و پدری چون علی ابن ابی طالب(ع) داشت و دست تقدیر نیز برای او آینده‏ای آمیخته به عطر وفا و گوهر ایمان و پاکی رقم زده بود.