معنویت در واقع بخشی از انسانیت انسان است و منابع دینی، مهمترین و کامل‌ترین مسیر سعادت و خوشبختی را به انسان نشان می‌دهد
امام صادق علیه السلام طی روایتی چهار راه حل برای رهایی از مشکلات و پناه بردن به ذات الهی را به بندگان آموزش داده اند :
َ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُکِرَ بِهِ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْیَا وَ زِینَتَهَا کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْکَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى رَبِّی أَنْ یُؤْتِیَنِ خَیْراً مِنْ جَنَّتِکَ. وَ عَسَى مُوجِبَه.
حضرت امام صادق علیه السلام فرمود: در شگفتم از کسى که از چهار چیز مىترسد، چرا به چهار چیز پناه نمىبرد:1-تعجب مىکنم از کسى که از دشمن مىترسد، چرا به ذکر: حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ یعنى: خدا ما را بس است و او بهترین پشتیبان است. پناه نمىبرد، زیرا من شنیدم که خداى بلند مرتبه مىفرماید: «آنان با نعمت و بخشش الهى بازگشتند در حالى که هیچ بدى به آنان نرسید».
2-تعجب مىکنم از کسى که گرفتار است، چگونه به ذکر: لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ یعنى: خدایى جز تو نیست، تو منزهى و من از ستمگارانم. پناه نمىبرد، زیرا من شنیدم که خداى بلند مرتبه پس از این ذکر مىفرماید: «ما او را اجابت کردیم، و او را از اندوه رهانیدیم، و مؤمنان را نیز مىرهانیم.
3- تعجب مىکنم از کسى که حیله به او زده شده است، چگونه به این دعا پناه نمىبرد: «وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ، یعنى کار خود را به خداوند واگذار مىکنم که او آگاه به بندگان است، زیرا من شنیدم که خداوند در باره گوینده این ذکر مىفرماید: «خداوند او را از نیرنگ‌هاى زشت آنان حفظ نمود».
4- در تعجبم از کسى که دنیا و زینتهاى آن را مىخواهد، چگونه به این ذکر پناه نمىبرد: ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ، یعنى تنها آن چه را خدا بخواهد انجام مىشود، هیچ نیرویى جز از طرف خداوند نیست، زیرا من شنیدم خداوند بلند مرتبه در باره گوینده آن مىفرماید: «اگر معتقد هستى که من کمتر از تو مال و فرزند دارم، پس امیدوارم پروردگارم بهتر از ثروت تو به من دهد». کلمه «عسى» در این آیه شریفه به معنى امیدوارى است.
