سعادت و فلاح (شکوفایی) سعادت یعنی رسیدن به اموری که هیچگونه ندامت و پشیمانی ندارد و مطلوب بدون قید و شرط انسان است.سعادت یعنی لذت ، موقعیت و نیل به آروزها. آیات: واما الذین سعدوا ففی الجنته خالدین فیها ما دامت السموات والارض الا ما شاء ربک عطا غیر مجذوذ (اما کسانی که خوشبخت شده اند تا آسمان ها و زمین پا برجاست در بهشت جاودانند مگرآن چه پروردگارت خواهد که این بخششی است ناگسستنی (هود108) روایات:1- قال الصادق (ع) السعید من وجد فی نفسه خلوه شغل بها(البحار78/203/35) (خوشبخت کسی است که در نفس خود فراغتی یابد و به کار اصلاح آن پردازد. 2-قال علی (ع) درک السعاده بمادره الخیرات و الاعمال الزکیات (غررالحکم 4/23)رسیدن به خوشبختی با شتافتن به انجام کارهای خیرو اعمال شایسته میسراست. 3-قال الهادی فی زیاره الجامعه: سعد من والاکم و هلک من عاداکم زیارت جامعه کبیره (هرکسی ولایت شما اهل بیت را پذیرفت خوشبخت شد و هرکس با شما دشمنی کرد نابود شد. اهمیت : نیل به سعادت همت عالی همه اولیا و انسان های بزرگ است ؛ بلکه همت عالی هر انسان به حساب می آید اگر چه کم استعداد و ضعیف باشد و منتهای خرمندی و هوشمندی است. راه تحصیل:- شناخت عوامل سعادت از دیدگاه روایات اهل بیت (ع) خالی بودن دل از حسد و کینه توفیق عمل نیک متدین مرکبی راهوار و خانه ای وسیع داشتن درآمد روزانه اینکه محل کسب انسان ، در شهرخودش باشدصالح بودن هم نشینان انسان ادامه یافتن عبادت.
