حکـــــــــــــــــــــــــــمــــــــــــــــــــــــــت

شهر تلاطم داشت، مدینه اکنون به پادگان نظامی تبدیل شده بود که فرماندهی آن را اهل ثقیفه برعهده داشتند؛ گویی آتش دوران جاهلیت از شمشیر های آخته ی اصحاب ثقیفه برای تنگ ساختن عرصه بر ساکنین مدینه مهیا شده بود، انگار اصلا در این شهر پیامبری نبوده است .. که این طورعهده خود را فراموش کرده بودند ... حالا دیگر فرقی نمی  کرد ، به قول خودشان نوآوری در اجتماع عده ای در ثقیه کار خود را کرده است . نوآوری در مقابل نص را دستمایه خود قرار دادند و یکی ازدردآورترین  دوران  تاریخ  اسلام ، ظلم و جور های است که بر تنها دختر خاتم المرسلین محمد مصطفی (ص) و امیرالمومنین علی (ع) همسر گرامیش رواداشتند، حق او را غصب ، خلافت   پسر عمویش را به  یغما بردند ؛ افسوس و  صد افسوس که  ، مدت زمانی دیر نپایید سخنان رسول رحمت را که در حق دخترش  فرمودند: إنَّ فاطِمةَ بَضعَةٌ مِنّی و هِی نورُ عَینی و ثَمَرَةُ فُؤادی ؛ یَسوؤُنی ما ساءَها و یَسُرُّنی ما سَرَّها و إنَّها أوَّلُ مَن یَلحَقُنی مِن أهلِ بَیتی   فاطمه پاره تن من و روشنی دیده و میوه دل من است . آنچه او را ناراحت کند مرا ناراحت می‏کند و آنچه شادش کند ، مرا شاد می‏کند ؛ او نخستین کس از اهل‏بیت من است که به من می‏پیوندد(الأمالی ، صدوق ، ص 575 .)   و چه زود از یاد بردند که پیامبراسلام  خطاب به امت خود فرمود: إنَّ اللَّهَ یَغضَبُ لِغَضَبِ فاطِمَةَ و یَرضی لِرِضاها  به یقین خداوند با خشم فاطمه به خشم می‏آید و با خشنودی او خشنود می‏شود، کلام رسول الله هنوز ار در دیوار مدینه به گوش می رسد که بارها خطاب به  فاطمه اش  فرمودند : فداها ابوها ، و باز تاکید بر امتش که ای مردم همه بدانید؛ اجر و مزد رسالت  من  تنها مودت با اهل بیت  من  است ،زهرا  ، این  گوهر گیتی در زندگی کوتاه  اما  پر خیر برکت  به همه انسان های عالم فهماند که چگونه  یک  زن می تواند با همه مشکلات  و سختیها  الگویی تمام  نما  و  اسوه ای پر فضیلت از  یک  انسان کامل باشد همان طوری که  حضرت صاحب الامر امام زمان  (عج) در وصف او فرموده است  : إنَّ لِی فی إبنَةِ رَسولِ‏اللَّهِ اُسوَةٌ حَسَنةٌ  دختر رسول خدا (فاطمه) برای من سرمشقی نیکو است (الغیبه ، طوسی ، ص 286 .)  ادامه مطلب...

روز شهادت حضرت فاطمه‏ی زهرا(س) مورد اختلاف مورخین است و یکی از این موارد، سیزدهم جمادی الثانی می‏باشد. فاطمه(س) پس از پدر بزرگوار خود، روز به روز بدنش رو به ضعف و سستی می‏گرایید. پیوسته سوخته دل و اشک ریزان بود و در فراق پدر می‏گریست. پس از به خلافت نشستن ابوبکر، خواستند تا از امام علی(ع) برای ابوبکر بیعت بگیرند که در این مسیر حضرت زهرا(س) مخالفت کرده و به آتش کشیده شدن در خانه‏ی آن حضرت و وقایع بعدی انجامید. حضرت زهرا(س) پس از رحلت رسول خدا(ص) از مردم آزار بسیار دید. به خانه‏اش هجوم برده و کودکش را سقط کردند. در اثر ضرباتی که به آن حضرت وارد شد، حضرت زهرا(س) این نور چشم پیامبر و پاره‏ی تن رسول خدا، پس از تحمل روزها بیماری، به پدر بزرگوار خود، ملحق گشت. به وصیت آن حضرت، محل دفن وی مخفی می‏باشد. گرچه اقوالی در این باره است، از جمله این که شیخ صدوق مرقد مُنوّر آن بانو را خانه‏ی آن حضرت می‏داند که اکنون جزء مسجد می‏باشد. این قول را دیگران نیز تایید کرده‏ اند.