در فرهنگ شیعی ،سوگواری بر اهل‌بیت(ع) مورد تأکید قرار گرفته وسیره و رفتار اهل‌بیت و امامان معصوم نیز این چنین بوده است. برای نمونه امام حسن(ع) در سوگ امیر مؤمنان(ع) جامه سیاه بر تن کرد و با همین لباس به میان مردم آمد و برای آنان خطبه خواند.

*فلسفه و حکمت عزاداری:  

الف) برای دوست داشتن‌: هم در کتاب خدا و هم در سخنان امامان معصوم، دوستی خاندان رسول اکرم(ص) و اهل‌بیت(علیهم‌السلام) بر مسلمانان واجب شده است. (به سوره شوری،‌آیه 23 یا سوره هود آیه 29 نگاه کنید). حتماً شما هم قبول دارید که هر دوست‌داشتنی شرایطی دارد و کار با یک سخن خشک و خالی تمام نمی‌شود. مثال روشن این قصه پدر و مادرها هستند که دوست داشتن بچه‌هایشان را با این همه کار و زحمت و ایثار نشان می‌دهند. از نشانه‌های دوست داشتن، همدردی و هم‌دلی با دوستان در مواقع عزا یا شادی آن‌هاست. به‌همین دلیل نیز به برپایی جشن و سرور در ایام شادی اهل‌بیت و ابراز حزن و اندوه در هنگام عزای آن‌ها سفارش فراوان شده است. حضرت علی‌(ع) در روایتی می‌فرمایند: ‌شیعیان و پیروان ما در شادی و حزن ما شریک‌اند.

 ما باید با «زبان حال» یعنی با اشک و آه‌ و ناله، از نظر خوراک با کم ‌خوردن و کم ‌آشامیدن مانند افراد غم‌زده و از نظر پوشاک با پوشیدن لباسی که از نظر شکل و رنگ در عرف جامعه،‌ نشان‌دهنده اندوه و ناراحتی ما باشد،‌ عزاداری کنیم.

ب) برای جامعه‌سازی: وقتی انسان الگوهای خود و اهداف مقدس آن‌ها را شناخت و بعد با انگیزه درست و شناخت کافی لباس شادی یا عزا پوشید و به مجالس اهل‌بیت رفت، ‌این نماد‌ها و این خودسازی به جامعه هم کشیده می‌شود و چنین انسانی می‌کوشد که اهداف و آرمان‌های اهل‌بیت را در جامعه نیز حکم‌فرما کند.

ج) برای آیندگان: ما عشق و احترام به امامان و بزرگان دین را از پدران و مادران با ایمانمان فراگرفتیم. ما نیز برای انتقال این فرهنگ باارزش به آیندگان وظیفه داریم. ادامه مطلب...