حکـــــــــــــــــــــــــــمــــــــــــــــــــــــــت

بله چند قدم تا صبح باقی است ، این حرف اون روزای بود که همه پرسنل همافران نیروی  هوای ارتش با هم دیگر می گفتند .زمزمه از رسیدن حیات دوباره به شاهرگ سربازانی بود که مدت ها برای آزاد پریدن تنگ تنگ شده بود و برای جستن منتظر فرصت بودند .  امام رسید بود ، 12 بهمن ماه زمانی که بختیار هنوز در فکر وعده و وعید دادن به مردم  بود ، امام  رسیده بود و با مردم صحبتاشو کرده بود ، گفته بود که من به کمک این ملت تو دهن این دولت « منظور بختیار » می زنم از اینکه مردم مرا می خواهند دولت تشکیل می دهم ، بله همافران نیروی هوایی دلشان به حرف امام مطمئن بود می دونستند که امام  وقتی حرفی را می زند روش پافشاری  می کنه ! 19بهمن ماه با حرکت دستجمعی که داشتند وارد جماران شده و با امام خود عهد بستند که در رکابش هستند .

السابقون السابقون اولئک المقربون برای اینها نوشته شد، تمام دلواپسی هایم این است که نکنه  شرمنده امام و شهدا و رهبر فرزانه امام سید علی باشیم ا / از این همه کج رفتاری های / از این همه بد اخلاقی های سیاسی / از این همه حرف نشنوی های که برخی ها انجام می دهند/مگر امامان سید علی خامنه ای حفظه الله نفرمودند که هرکسی فضای آرامش مردم و نظام را بهم بزنند خائن به مردم و نظام هستند / چرا ؟ چرا ؟

بس است دیگر ! مردم به اندازه کافی دارند سوء رفتار ها را تحمل می کنند، سی چهار سال است که با بصیرت تمام مطیع امر ولایت بودند و هستند، گوش  به فرمان رهبرشان پیش می روند ، اگر دشمن کور  دل و نادانشان اومد تحریم کرد / خوب بکنند  تحریم را با صبر و استقامتشان می شکنند / دیگه چی ؟ شما ها دیگه موجبات شادی دشمنان را فراهم نکنید ، غفلت نکنید / غافل نباشید / دست در دست هم در جهت مشکلات مردم قدم بردارید با دعوا مشکلات درست نمی شود/

 * برکات روز جمعه

پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: خدای متعال در هر ساعتی از بیست و چهار ساعت شب و روز جمعه ششصد هزار نفر را از آتش جهنم آزاد می‌کند. یعنی خدا در هر جمعه میلیون‌ها نفر (چه از زنده‌ها و چه از مرده‌ها) از آتش جهنم آزاد می­کند. ممکن است من و شما هم در شب و روز جمعه حال توبه‌ای بهمان دست بدهد؛ دعایی، نیایشی، عرض ادبی، صله رحمی، خدمتی به بندگان خدا، یک کار خیری بکنیم که از آتش جهنم آزاد بشویم.
امام صادقعلیه­السلام فرمودند: «مَا مِنْ عَمَلٍ یوْمَ الْجُمُعَةِ أَفْضَلَ مِنَ الصَّلَوَاتِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد»[1]. در میان مستحبات عملی بالاتر از ذکر صلوات نیست. سعی بکنیم بخشی از شب و روز جمعه را با ذکر صلوات بگذرانیم. ادامه مطلب...

لطف امامان به شیعیان واقعی

امام هفتم _{علیه السلام} چهل درهم پول آوردند به این شخص دادند و فرمودند: سلام مرا به این پیرزن شهیده برسان و این پول­ها را به این شهیده بده. بهش بگو بیست و چهار درهمش را نگه دارد، شانزده درهمش را خرج کند. نوزده روز بعد از وقتی که شما به نیشابور رسیدید از دنیا خواهد رفت. بیست و چهار درهم را خرج کفن و دفن و مراسم فوتش کنید. حضرت پارچه‌ای را آوردند و فرمودند: این پارچه از کفن‌های خود من است. این را به این پیرزن بده بگو قدر این کفن را بداند. این کفن از پنبه‌ها و زراعت مزرعه مادرمان فاطمه زهرا درست شده، خواهرم حلیمه خاتون این­ها را بافنده و تبدیل به پارچه کرده است. بگو من به نیشابور خواهم آمد و بر بدن این خانم نماز خواهم خواند. ادامه مطلب...

و اکنون چهل روز از آن واقعه عظیم گذشته است. چهل روز… چهل سال… چهارده قرن گذشته است و کربلا همچنان کربلاست و تازه گذشتن از روز چهلم آغاز یک سالِ کربلایی است…

کربلا صبحی از عقیق و آینه است، دریچه‏ای گشوده است به کرانه‏های برفی ملکوت. این خاک، خاکِ گریه و توسل است. ابرها دخیل‏های سپید فرشتگانند که بر افقِ خاک آویخته شده‏اند ـ شش جهت کائنات، ضریح قبر شش گوشه حسین علیه‏السلام است. کربلا در زمین نمی‏گنجد، کربلا در روز نمی‏گنجد، کربلا وسعتی است، به اندازه تاریخ. درختِ سرخ تشیع در کربلا به شکوفه می‏نشیند. کربلا کویر نیست، بهار روحانی شهود است. رودخانه‏های کرامت در کربلا جاری است. چشمه «ولایت» از کربلا می‏جوشد. نسیم «شفاعت» در کربلا جریان دارد.

کربلا نبض غیرت زمین است، آن روز که زمین به خروش درمی‏آید و دریا به تلاطم می‏افتد و کوه‏ها از هم می‏پاشند… و آه از آسمان که پس از کربلا، چگونه بر ستون‏های خود ایستاد و از بار این همه مصیبت شکفته شد؟

آری، چهل روز است که از کربلا می‏گذرد، امّا داغ حسین علیه‏السلام هم‏چنان تازه و تازه‏تر شده است. کربلا انارستان شهود است. رستاخیز شبنم و گلِ سرخ پر پر است. خورشیدها در کربلا غروب کردند. آیینه‏ها در خاک کربلا مدفون شدند. کربلا آنجاست که خیمه خاندان عشق را آتش زدند و خاک را با پَرِ پروانه‏های عاشق فرش کردند. کربلا داغی است که بر پیشانی تاریخ مانده است.

کربلا بغضی است که در گلوی زمین سنگ شده است، بغضی که روزی خواهد ترکید و چشمه چشمه خونِ مولا از صخره‏های خاک، فوّاره خواهد زد. کربلا رودخانه‏ای است که به دنبال قدم‏های موعود جاری است، تا روزی که غرامتِ این خون قطره قطره از یزیدیان گرفته شود. کربلا بیعتی است که تا آمدن موعود همچنان باقی خواهد ماند.

کربلا غیرتی است که خون آزادگان عالم را به جوش می‏آورد. کربلا خاطره‏ای نیست که در حافظه خاک، فراموش شود. کربلا منظری است که آسمان را تا قیامت قاب گرفته تا روشن‏ترین گواه موعود باشد.

حالا تمام تقویم، بوی عاشورا می‏دهد.
کربلا وجدانِ خاک است که هیچگاه نخواهد خفت، حتی اگر چهل روز… چهل سال… چارده قرن… از آن بگذرد…